غزل
وقت دے لہجے دے وچ ڄے کوئی لچک آنونڑ لگے
دوستو ! سمجھو جو وت رسی کوں پّکَ آنونڑ لگے
اؤ بچؤں سانونڑ کوں ایں گندریل ‘رت دے زہر توں
کیا کریسو؟ ول جڈاں امبیں توں اک آنونڑ لگے
شئیت تھی گۓ کھوکھلا سینہ ضعیف اسمان دا
سِجھ میڈی دھرتی دا تھی لولہا لبّکَ آنونڑ لگے
بُھردا ویندے بہر کولوں کچا کوٹھا ذات دا
جسم دی دیوار کُوں اندر دے دھک آنونڑ لگے
ہِک اندھاری رات ہے ول ذات وی کئینات وی
روح دے رشتیں تیں جڈاں بندے کُوں شک آنونڑ لگے
آ سما ونج میڈے سینے وچ کُجھ اینجھی ‘ سُرت نال
میکوں میڈے ساہ کنوں تیڈی مہک آنونڑ لگے