| افسانہ | اندھا عشق |
| لکھت | فہیم قیصراݨی |
ہر سال لاؤ لہندی واری لہار مال مڳی نال ٹبری ٹور تھل ٹر ونجین ھا سارا ڈینھ لؤ کریندے شامی تھلے تیں ھک پیڑ تھال دی تھاپ تیں تاڑی تھکیڑے دا تروڑ ھا نظر داماݨی الہڑ جوانی وچ اوچی لمبی آواز نال غزل دا مصرعہ چاویے ھا تاں ایویں لگدا ھا جیویں لفظیں وچ روح پھوک ڈتی گئی ہے کائنات ساکت تھیندی ڈسدی ہئی چھوٹا وڈا نیگر ایویں سُک تیں سنڑدا ھا جیویں اوندی بدن توں روح پرواز کر گئی ھوویے۔
ملکہ راݨی نظر دی غزل سݨ ماڑی توں کھڑکی دا پردا ولا سُکڑے لب لہجے وچ نسیمی کیں پوچھیا ” اڑی ایے چھوکرا تھہاڈے دامان دا ھیے یا کہیں بئے پاسے دا؟“
”بیگم صاحبہ تھہاکوں پتے اساں کئی مُد توں دامان چھوڑ آئے ھیں میکوں ایں چھوکرے دے بارے کوئی سدھ کوئنی ابا ڈسیندا پیا ہے ایے سارا ٹبر ساڈی نانکی پیڑی ھیے“۔
”اڑی تیکوں سدھ تاں ھیے پئی ول بہانے کیوں بنڑیندی ونج باہر ونج میکوں کلھا چھوڑ ڈیے؟“
ڈینھ سارا لاؤ لابا تیں راتی تھلے تیں محفل دی پیڑ لہاراں دی پکسی روٹیݨ ھئی روز ماڑی توں ملکہ راݨی کھڑکی کیں پردا چا نظر دے ڈوہڑے نال غزل دے چاڑے لہڑے سنڑ روح کوں تسکین ڈیے باہوں دیر تک کھڑکی دی ٹیک لگی کھڑی راہندی ھئی۔
ویلھا باہوں جلدی پندھ پندھیڑ ول پیچھوں تیں ول ولݨ دی شاند ڈیوݨ لگ پیا ٹھیک ڈو مہینے بعد سارا ٹبر پِڑ پٹ تیں سویرے ول دامان ٹر گیا راتی باہوں دیر تائیں نظر دی سحر بھری آواز وچ ملکہ راݨی دھت تھئی ڈوپہریں کوں پاسا پتریا۔
ڈیکھے تاں لہاراں دا سارا ٹبر پِڑ پٹ تیں وآپس ول گئے ڈینھ سارا کلھیپے وچ بھور تیں جوں ہی رات دا ویلھا تھیندا ھا اوکوں نظر دی غزل سریلے سُرتال وچ وگھیڑ گھیندی ھئی ملکہ راݨی کوں نسیمی تیں بلکل بھروسہ کوئنہ ھا کیوں جو اوندی نگاہ وچ نظر نسیمی دا ملیر ہئی تیں نال عشق وی ات لوں اوں آپ کوں ایں کارے توں کڈھݨ دے باہوں چارے کیتے پر نظر دے بولاں کوں اپنڑے چیتے وچوں نہیں کڈھ سگی۔
لؤاں دا سیزن بھوڳ تیں نظر دی شادی دا ویلھا انت اپنڑے مقام کوں ان پوجا پوری برداری سمیت تھلوچڑیں کوں کانڈھا ھا ٹکڑ پاݨی دا انتظام ویلھے نال شروع کر تیں پراݨے دور آلی پیٹی بس نال ھک مسدا لا برات تھل دو روانہ تھئی دول شرنا بین واجے چپڑیاں نال جھومریں دے رقص ھک عجب رس گھول چھوڑیا برات تھل بوجݨ توں بعد ملک شاہنواز دی ماڑی دو منہ کیتا تاں نظر دے دل دھک دھک لا گھیدی پگھر پرنالے وانگ وہݨ پئے گیا اوں پیو دو منہ کر کیں پوچھیا “ابا ایڈے ماڑی آلے پاسے کیڈے ٹوری ویندیں” اوکوں ماڑی کیں کھڑکی کھول جھات پیندی میم یاد آ گئی او ھک عجب کشمکش وچ کشیجݨ لگ پیا برات ملک شاہنواز دی ماڑی نالوں اپیڑ گئی اوندے دل وچ ایہو خفت حقیقت وچ بدل یقین بنڑدا ویندا ھا جو ماڑی کیں جھاتی پیندی اوندی منگ نسیمی ہئی پر مکمل یقین نہیں آندا کیوں جو او نسیمی دا ڈیٹھا بھالیا ھا۔
نکاہ توں بعد رخصتی تھیوݨ تیں ھئی نظر ول ول ماڑی دی کھڑکی دو ڈیکھ ترسلی کرݨ تیں ھا کہیں ویلھے ملکہ راݨی کاویڑ نال کھڑکی بند کر تیں پردا ولا کھڑایا نظر دی کالڑی رنگت ڈیکھ شیت کہ ملکہ راݨی منہ لوکا گئی پر نظر دے من وچ ایے خفت مرݨ دے کندھیں تیں سٹ گئی جو جیویں نظر ملکہ راݨی نال اندھا عشق کیتا ھا اویں ہی ملکہ راݨی نظر تیں عاشق ھئی ات لو او باہوں پریں تائیں پیچھوں تیں مڑ مڑ ڈیہدا گیا۔