ونگو واݨی

جڈاں شین پہلی واری شیشے اچ اپنڑے آپ کو ڈیٹھا ھا۔۔ اپنڑے آپ نال ملاقات کیتی ھاسی ، او اینجھی ملاقات ھئی جیہری ناں سراہی ڳئی ھئی، ناں سنواری، بس او تاں اپنڑے آپ اچ ھک سسکی ھائی جیہری روح دے اندر توں نکل ڳئی۔۔
او ڈیہدی ھئی اونہیں چھوکریاں کوں جیہریاں چمکدے یونیفارم اچ، بستے کچھ اچ پا مسکدیاں لنڳھ ویندیاں ھین، اوکوں لڳا او اونہاں وانگر نئیں۔
“توں وکھری ھیں شیئن پر کیوں؟.”
بازار دیاں ڳلیاں ،کوچے ،کونے بس اوکوں ھک لفظ نال سنجاݨ دے ھین او لفظ ھا ،،ونڳو واݨی،،
اے لفظ نئیں ھک تانا ھا، اے لفظ نئیں ھک زنجیر ھا جیہرا اوکوں شیشے وچ اپنڑے آپ نال کئی سوالیں وچ بدھ ڈیندا ھا۔
“میں کوڑھی آں؟ پر میرے چہرے تے داغ تاں کوئنی۔۔”
“میڈی چال ڈنڳی اے؟ پر ایویں لڳدا تاں نئیں”
اوکوں لڳدا ھا او ملکہ حسن اے ، پر ایں سرزمین تیں وانگو واݨی ملکہ حسن نئیں، صرف ھک نرخ اے شین۔۔۔۔ بس او وانگاں ویچ جہاں دیاں تلخیاں سݨ، شام کوں کجھ ٹائم واسطے سماج کوں شیشے اچ ڈیکھ ضرور جھیڑا کرے ھا،
کائنات دے کئی شوخ رنگ ونگاں دی شکل وچ شین لوکاں کوں خوشیاں دان کرے ھا، پر بدلے وچ اوکوں ہر وار ،ہر موڑ تیں صرف بےرنگیاں ملیاں،
مونجھاں دے کالڑے بدل، خاموش شاماں دے سائے، تیں او زخم جیہرے زبان دے نال نال بد نظر اکھیں نال ڈتے ویندین ،
پر جوں جوں وقت لنگھدا رھیا اے مونجھ عادت بنڑدی ڳئی ، اوکوں سماج دیاں تلخیاں انج مجبور کر ڈتا جو ہوݨ او شیشہ چھبے اچ اپنڑے نال نال رکھدی ھئی ، جیتھاں رج مونجھی تھیوے ھا شیشہ کڈھ ڳالھیں کرݨ شروع تھی ونجے ھا ایں طریقے نال او سماج دیاں تلخیاں کوں آرو پاروں کڈھ چھوڑے ھا۔
وقت گزرا رھیا اے عادت ھک ڈینھ ذہنی بیماری وچ ڈھل ڳئی ، لوک ہوݨ اوکوں شیشے وچ کھلدا تیں شیشہ وچ روندا ڈیہدے ھین، او ھک زندہ عکس بݨ گئی او عکس جیہرا ھک شیشے دے اندر قید تھی چکا ھا۔
کائنات اچ کوئی شئے اینجھی تلخ نہیں لگی جیہرا لوفر چھوراں دا ،ہور ھا، آویے ہاویے، اوکھا لڳے ۔ او انہیں پلیت بد نظریں دے بدلے وچ پلو ولا ٹر پووے ھا تیں آکھے ھا : ” اے ظالمو کیا تساں بھیݨ دیھی آلے نیوے؟”
ھک ڈینھ او ونڳاں ویچ ٹائم نال گھر ولی آندی ھئی کجھ لوفر اوندا پیچھا کرݨ پئے ڳئے، او جلدی کریندی رہی پر چھوہراں اوکوں زیادہ دور نہیں ونجݨ ڈتا، او انج خوار تھئی جو اوکوں شیشہ سامنڑیں رکھݨ بھل ڳیا، او مندے کڈھݨ لگی جیندے بدلے ظالم سماج دے او درندے بدمعاشی تیں آ ڳئے
او بھاڳدی رہی۔۔۔
او روندی رہی۔۔۔
او آسمان دو منہ کر کیں آھدی رہی: “یا اللہ میں صرف عورت آں۔۔۔۔ کیا میڈا ایہو جرم اے
پر رب دے ناں کوں وی اوں سماج دیاں گونگیاں دیواراں نہیں روک ساڳیاں ۔۔۔
اج او اپنڑی لہو نال رنگی ہوئی تصویر کوں شیشے دے اڳوں لا کیں آھدی ودی اے لوکو:
” ہوݨ اے شیشہ میڈے ڈیکھݨ دی واری نئیں ہوݨ اے شیشہ تھہاڈے ڈیکھݨ دی واری اے”.