آدم خور

راول روہیلے دی گٹکار گائیں دے دُھݨ وچ کمزوڑی تھی چِنڑکیں ہاب تھئی کھڑی ہئی اوندے زناور کھنڈ پونڈ پھوگاں لائیاں تیں سَراں وچ پیھ گئے وقت ہولیں ہولیں ویہاندا گیا نماشاں ٹلی تھی کیں انت اندھارے دو ٹرݨ پئے گئی، اوندیاں لولہیاں لتاں چپلی دے بار کوں بھوئیں سمیت گھیلی لگدیاں ہن تھکیڑے دے الست توں ایویں لگدا ہا جیویں اکھیں دے چير تیں پپلیاں دے وال کوئی روہ جیڈا بار ہووین وجود دے نس نس کیں عجب اہڑ ھئی
مال ڈنگر کٹھا کر بھونگ توں دریا ٹھلݨ لگا تاں پچھوں آواز آئی “وئے راول آ پیر جھل میں فقیر دا عاجزانہ ادر قبول کر”
راول اچاچیت پچھوں تیں ݙیٹھا تاں اوندا چاچا صوفی فیض بخش سائیں ہک ہتھ وچ یاقوتی لال تسبی تیں ڈوجھے وچ اوچی لمبی ڈانگ چئی کھڑے چٹے جوڑے نال لونگی بدھی مُسکدا چٹا کھمبور چہرا
“صوفی فیض بخش سائیں میڈا سارا پورھیا تھہاڈے پیریں تیں قربان میں تھہاڈے قدمیں وچ مٹھ ریت دی ھاں سائیں فقط دعا پنداں قبلہ”
راول دے اکھیں کن بیر بیر جیڈے نیر منہ ڈومنڑا پیلا کیسر تھیا حال نڈھال ہا
“راول اٹھی کھڑا تھی گنہگار نہ کر میکوں اے ڈس اج تیڈا من اےجتنی کیوں مونجھے؟”
راول ہنجوں اوگھ اٹکنڑ نال آکھیا
“سائیں تہاکوں سُدھ ہوسی ساڈے ملخ کوئی آدم خور یا دیہہ بلا دی ڈس ہے جہڑی نکے نکے بالیں کوں ہوس دا نشانہ بݨا تیں اوندے جسم کوں کھا ویندی ہے کئی جاہیں تیں معشوم بالیں دا دھڑ کھادا پیا ھا،”
“راول میکوں سارے ملخ دی سدھ تاں کوئنی پر ایتھ کوئی آدم خور یا دیھ بلا کوئنی ہک شیطان سحر دی شرارت ہے جہڑا چنگی طرح میڈی وگھیڑ ہیٹھ نہیں ودا آندا میڈی کوشش ہے اوکوں اپݨے تابع کر ونجاں تاکہ او ملعون مزید نقصان نہ کرے اچھا بھل بُسڑے نہ تھیوو اللہ چنگائی کریسی”
ساری جھوک تیں ایہو چیک چہورا کھڑا ہا ہر روح مونجھی ہئی پر ایے گالھ پدھری نہی پئی تھیندی جو ایں دروہ پچھوں کون ہے راول مال ڈنگر ٹبے دو ٹور گھر ٹر گیا اوں ٹکر پاݨی توں بعد جھوک بیلے دے ہر ڈوجھے سنجاپو کوں اُوہا سدھ سنڑائی جہڑی اوکوں پیر سائیں سنڑائی ہئی
کہیں فیض بخش دی ایں اہر کوں سنڑ دل وندلیا تیں کہیں کھل گپ وچ ٹال چھوڑیا وقت گزردا ریہا پر راول ایں چنت کوں چیتے وچوں نہیں کڈھ سگیا،
ہک رات خوشاں اپݨی دھی ملکوڑی دے والیں وچ انگلیں پھیر سہرے پئی سنڑیندی ہئی جھوک توں ڈو میل وانڈھے کلہے ٹھور اوتوں جھڑ بدلیں وچ لکدے چندر دیاں بیمار لاٹاں پوری کائنات کوں اپنڑے نال سیاہی وچ بوڑی ڈسدیاں ہن وا دے جھولے ونڑاں کیں عجب آوازاں کھڑے کڈھیندے ہن اچانک حویلی وچ سیاہ چادر ویڑھی منہ چھتیں ہاب کیتی کوئی ݙیݨ بلا ان وڑی ہکا ہک چیک نکلݨ توں بعد چپ تھی گئی،
راول دا ٹبے توں گھر وڑیل تھیندیں تئیں بہوں دیر تھی گئ ہئی خوشاں اوکوں چِھرکدیں چّھرکدیں ڈس ڈتی “جو ڈیݨ دھی مائی کو چا گئی ہے”
راول دے تھوڈ جنون توں تھڑکدے کھڑے ہن اوندے ہتھیں پاتی کہاڑی لہو کھڑی ترمدی ہئی شیت ایں ویلہے کوئی بےگناہ بشر وی راول دے سامݨے اندا تاں او وی ماریا ونجے ہا،
راول پیرو آڈھی پیو دا پتر ہا او ایے تہیا کر جنگل دو ٹر پیا جو ڈیݨ کوں مار کیں ول ولسی او ساری رات جنگل دے ول ولناگھے کھاندا ریہا اسور ویلھے توں بعد اوکوں ہک وہیرے وچ پیر پاتا ڈسیے او اٹکݨ نال وہیرا جھاگ سامنڑیں جھنگی وچ پیھ گیا چنڈ کنوں اوکوں دھوں دوکدا ڈیسدا ہا بھوبݨے کھاندا جہرے ویلہے سامنڑیں تھیا تاں اوکوں اُچی لمبی ڈانگ نال یاقوتی لال رنگی تسبی بدھی ہوئی ڈسی تیں تلے اوندی ملوکڑی دھی دی مسخ شدہ لاش پئی ھئی۔