افسانہ | بھیت |
لکھت | فہیم قیصرانی |
کالڑی رنگت وچ موٹی جہیں مندری مورت ڄݙاں وی وستی پھیری مارے ھا گھر دی ھک ھک شئے شکر کوں گھور گھور ݙیہدی ہئی۔ ایویں لڳدا ھا ڄیویں اے چورنی ھے یا کہیں دی مخبر پر اوندے اکھیں وچ غضب دی معصومیت ھئی۔ ایویں جھنڑکی ہوئی اکھ ھس رتے لال پیلوں وانگ رتی.
کچھ مہینے پہلے وستی وچ بی بی رضیہ ان بیٹھی ڄیہڑی ٻاہوں نیک پاک تہجد گزاز تیں ذکر اذکار آلی مائی ھئی۔ او حُسن اخلاق تیں ڈوجھے کئی خوبئیں پاہروں وستی دے سارئیں تریمتیں دی راز دار بݨ ڳئی.
اوندی آمد وستی ویہڑے وچ امن دا موجب بݨی۔ تیں ہر پاسوں خیر ہی خیر ہئی۔ اوندے گھر ختم قرآن ھا۔ تیں ویہڑا سارا اتھائیں کٹھا ھا۔ کہیں ویلھے اوہا کالی کوٹاݨی نمودار تھی گئی۔ اپݨی عادت توں مجبور شوں شوں کریندی لپ داݨیں دی گھن باہروں نکل ڳئی۔ ختم قرآن تھیوݨ توں بعد کجھ تریمتیں بی بی رضیہ کوں آکھیا ڄو:
”ایے کوٹاݨی ساکوں مشکوک لڳدی ھے تساں ایندے بارے کیا احکام سݨیسو.“
بی بی رضیہ دھی کوں ہکل مار جھݨکیا جو تیں ایں لعنت کوں کیویں خریت ݙتی ھیے۔ تیں ول اوں ساریں تریمتیں کوں مخاطب تھی آکھیا:
”کجھ ٹائم پہلے ڄیہڑی کوٹاݨی ساݙے ویہڑے آئی ھے ایندے شر توں رب کیں پناہ منڳو۔ ݙوجھا ایں نحوست کوں وستی ناں آوݨ ڈتا کرو ایں فریبی رن کیں میکوں مطلب دی بو آندی ھے۔“
بھل ݙینھ گزردے رہے صیح پندرھی بعد وت کوٹاݨی وستی خریت پنݨ ول آئی ایں واری وستی آلیں اوکوں خریت نہیں ݙتی۔ کہیں اوکوں کھلا بجا ماریا تیں کہیں کُتے چھبالیے۔ ڄیندے کیں ڄیہڑا کجھ تھی سڳدا قہر وسایا۔
اڄ او ویلھے نال کپڑے پڑوا لہولہان تھی جُھگڑی ول ڳئی۔ تیں پیو ملک پُنل کوں دھاں ونج ݙتی جو ”وستی آلئیں میݙا ایے حال کر ڈتے“. ملک پنل رووݨ پئے ڳیا تیں آکھیوس:
”نصیبو ڄݙاں دی توں ڄائی ھیں۔ ساݙے ویہڑے ولا خوشیں جھات نہیں کیتی ناں ساݙا سال توں ودھ کتھائیں پڑ پکئی۔”
او پورا ٹبر ادھورے نماز ویلھے پڑ پٹ تیں کہیں ݙوجھے پاسے منہ کر ڳیا۔ وستی ایہا خبر پہچنی تاں بی بی رضیہ سمیت ساریں نفلیں پڑھیاں تیں شکرانہ ادا کیتا۔ ڄو کہیں طریقے خدا اوں بدماش رن کیں ساݙی جان چھڑائی ھے۔
شام کوں بی بی رضیہ مٹھے بھت دے ݙو وݙے بلا دیگڑے چاڑ تیں پوری وستی ورتئیے۔ رات گزر ڳئی ݙوپہار تھی ڳئے۔ وستی آلے چوچیاں اکھیں کھول ہوݨ ودے اُٹھدے ھین۔ پوری وستی لٹی پٹی پئی ہئی۔ سارے جھڈ بھڈ مریندے ایں بھیت کوں کھولݨ لو بی بی رضیہ دو بھجے تاں اڳوں اوندے گھر کوں جندرا لڳا کھڑا ھا۔